Ο ύμνος της Ικαρίας

της Φρόσως Χαϊντούτη

Πριν από περίπου 100 χρόνια, όταν όλη η Ελλάδα ήταν υπό Γερμανικό και Ιταλικό στρατό , η Ικαρία ήταν ανεξάρτητη. Οι μάχες ωστόσο για την κατάκτησή της δεν άργησαν. Έτσι οι ντόπιοι τότε κάτοικοι και μαχητές θέλησαν να γράψουν έναν ύμνο προς τιμήν του τόπου τους, ο οποίος μιλούσε για ελευθερία και ανεξαρτησία ολόκληρου του ελληνικού έθνους.

Απ’ το δώμα του Πλάστου βγαλμένη
η θεά η γλυκιά, κατεβαίνει
με ρομφαία στο ένα της χέρι
και στο άλλο αναμμένο δαδί,
τη χαρά και το φως για να φέρει
στο μικρό αλλ’ ανδρείο νησί.

Και τα σίδερα σκίζει, σκορπάει
καίει τα ράκη, μακριά τα πετάει
που από χρόνια το είχαν ζωσμένο
το ωραίο νησάκι σφικτά,
γιατί ήταν το μαύρο δεμένο
στην πικρή του βαρβάρου σκλαβιά.

Και κινώντας το κάτασπρο χέρι
με το πύρινο που ’χε μαχαίρι
με ολόχρυσα γράφει ψηφία
στου μαρμάρου την πλάκα βαθιά:
«είσαι αθάνατη, ναι, ΙΚΑΡΙΑ
και στεφάνια σου πρέπουν πολλά».