The Transition

By Konstantinos Kochilas

Hi, my name is Kosta (Just in case you didn’t notice the top right corner). I came from America and I have been living in Ikaria for about two years.

It was a pretty big change for me and my family, but

I’m really glad we made this decision considering all of the great people I’ve met other than the people I already knew. I would come here every summer so I was familiar with a big portion of the class. The thought in the beginning of coming to live here was a lot to process. I thought of Ikaria as a place that was just nice for vacation. Having this in mind, and thinking of all the friends in America I would miss I was pretty scared to come here. I was even crying when I heard that we were going to move here! I lived in a small town called Pittsburg near Oakland. There wasn’t anything special about the place. To be honest the most entertaining thing to do there was go to Starbucks. It was just a little town, with a small population of about 60.000 people (That is considered small in America) and that one group of friends that you hung out with all the time. It already sounds like more fun here but I’m a closed-minded little brat and I don’t like change. Then I came here. I’m ashamed that I didn’t want to come to live here because now I don’t want to leave. I feel so much freedom here, something that I didn’t get the chance to feel in America. You could do almost anything you want here. Here (like in America) I live in a small town called Christos. It shares some pretty similar characteristics to where I live in America. Small town, small population, you hang out with the same people and never get bored of them and you know everyone. There are of course differences but they only make it better here, like being able to go out at night because you aren’t afraid your child will be abducted, more relaxed living and it’s awfully quiet because there aren’t cars passing by your house playing loud music even though they know it disturbs neighbors. Overall, it’s just better here and I’m trying to get as much out of it as I can before I have to move back to the States.

Fin

Αμάλου

του Νίκου Χ. Βατούγιου

Σας περιμένω στο χωριό του πατέρα μου στο Αμάλου Ικαρίας να δείτε και να συζητήσουμε για το απομακρυσμένο χωριό της Ικαρίας.

Το Αμάλου ήταν και είναι ένα μικρό χωριό κοντά στην θάλασσα με περίπου 100 κατοίκους πριν 20 χρόνια. Στο χωριό υπάρχει ένα μουσείο που ήτανε αρχικά σχολείο. Δίπλα στο χωριό υπάρχει το μεγάλο μοναστήρι στου Μαυριάνου όπου εδρεύει η μονή ευαγγελίστρια και μάλιστα είναι ένα απίστευτα όμορφο τοπίο με θέα το πέλαγος.

Το χωριό έχει μια παραλία που ονομάζεται Αποκοφτό και δημιουργήθηκε από την φύση το 2010 όταν έγινε στο νησί μεγάλη καταστροφή λόγο απότομης βροχόπτωσης Αριστερά της παραλίας υπάρχει ένας μόλος όπου από παλιά εξυπηρετεί τους ψαράδες της Ικαρίας και από εκεί έπαιρνε εμπόρευμα το χωριό όταν δεν είχε δημιουργηθεί ο παραλιακός δρόμος.

Τα βουνά του χωριού είναι απότομα και δεν μπορείτε να κάνετε ορειβασία διότι έχουν θεωρηθεί επικίνδυνα. Υπάρχουν μεγάλα ποτάμια όπου το νερό κατεβαίνει από τα βουνά του χωριού Αμάλου και είναι πεντακάθαρα.

Το χωριό έχει μια μεγάλη πλατεία με παγκάκια και μια μεγάλη αίθουσα όπου γίνονται εκδηλώσεις. Υπάρχει ένα καφενείο που κάνει ντόπιους μεζέδες και παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και του ταψιού.

Το μεγάλο πανηγύρι του χωριού γίνεται το καλοκαίρι που έχει πολύ κόσμο και τα έσοδα αξιοποιούνται στις ανάγκες του χωριού.

Θα ήθελα πολύ να επισκεφτείτε το χωριό Αμάλου γιατί είναι μικρό αλλά γεμάτο εκπλήξεις και σίγουρα  θα έχετε ωραίες αναμνήσεις.

Χορτοφαγία

    

της Αφροδίτης Κανάγιου

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς την χορτοφαγία (Vegetarian) ή την αυστηρή χορτοφαγία (Vegan) προκειμένου  να έχουν μια καλύτερη και πιο υγιή ζωή και ταυτόχρονα να προστατεύουν τον πλανήτη και προπαντός τα ζώα. Οι χορτοφάγοι με αυτόν τον τρόπο απαιτούν την απελευθέρωση των ζώων και την μη εκμετάλλευση τους.

     Ποια είναι η διαφορά όμως ενός Vegetarian από έναν Vegan; Η διαφορά είναι ότι ο Vegan αποκλείει εκτός από το κρέας, και όλα τα ζωικά προϊόντα ακόμα και στα ρούχα. Οι χορτοφάγοι τρώνε γαλακτοκομικά προϊόντα  αλλά δεν τρώνε ψάρι, κρέας και πουλερικά. Η φιλοσοφία του Vegan και του Vegetarian είναι ότι τα ζώα δεν ήρθαν στον κόσμο για να τα σκοτώνουμε και να τα χρησιμοποιούμε αντίθετα θα έπρεπε να τα σεβόμαστε γιατί δεν μας φταίνε σε κάτι.

     Σε χώρες του εξωτερικού και ιδιαίτερα στην Αγγλία οι άνθρωποι εκεί έχουν αγκαλιάσει αυτή την στάση ζωής βοηθώντας έτσι εκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο. Υπολογίζεται ότι ένας Vegan ή ένας Vegetarian σώζει 100 ζώα περίπου ετησίως.

   Ο πιο σημαντικός  και ίσως ο πιο συχνός λόγος που γίνεται κάποιος χορτοφάγος είναι η υγεία, καθώς στα μεγάλα εκτροφεία, για προληπτικούς λόγους δίνονται στα ζώα μεγάλες ποσότητες ορμονών και αντιβιώσεων. Επίσης ένας καλός λόγος να κόψει κανείς το κρέας είναι το γεγονός  ότι οι αγελάδες καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες σιτηρών και αποδίδουν πολύ λίγη ποσότητα πρωτεΐνης σε κρέας. 

    Το να γίνει κάνεις χορτοφάγος είτε Vegan είτε Vegetarian δεν είναι για όλους εύκολο και δεν χρειάζεται να γίνει γρήγορα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν  ότι δεν μπορούν να γίνουν χορτοφάγοι καθώς τους φαίνεται αδύνατο να κόψουν όλα αυτά που έχουν συνηθίσει να τρώνε, όμως όλα μπορούν να γίνουν όταν υπάρχει θέληση.

Αντιγόνη

         

           

της Ανδριανής Τσαντίρη

 Η Αντιγόνη βρίσκεται στο νοσοκομείο, νοσηλεύεται και έχει τραύματα σε όλο της το σώμα. Διαρκώς αναρωτιέται γιατί να της το κάνει αυτό, γιατί να φτάσει σε αυτό το σημείο. Μα πως γίνεται κάποιον που ξέρεις τόσο καλά, σε μια στιγμή να τα καταστρέφει όλα και να μην τον αναγνωρίζεις;  Πριν λίγες ώρες ο καλύτερος της φίλος την βίασε λόγω της σωματικής του δύναμης. Ήταν μαζί από παιδιά, ήξερε τα πάντα για αυτήν όπως και αυτή ήξερε τα πάντα για αυτόν ή μάλλον νόμιζε ότι ήξερε . Της είχε σταθεί σε όλες τις αναποδιές και στις δυσκολίες που της έφερνε η ζωή ‘’μα γιατί να το κάνει αυτό’’ διαρκώς αναρωτιέται. Εκείνος τώρα βρίσκεται στην φυλακή λόγω του εγκλήματος που διέπραξε . Η Αντιγόνη μόλις βγει από το νοσοκομείο θέλει να τον συναντήσει για να μπορέσει να καταλάβει ποιος  ο λόγος  να κάνει κάτι τέτοιο ,όμως πλέον τον φοβάται και διστάζει  να τον συναντήσει.

Τα ζώα έχουν ψυχή

της Μικέλας Τσιμπίδου

 Τα ζώα είναι πολύ σημαντικά για τον πλανήτη μας παρόλα αυτά πολλές φορές πέφτουν θύματα κακοποίησης από τους άμυαλους ανθρώπους που δεν σέβονται την φύση και πιστεύουν πως τα ζώα είναι άψυχα αντικείμενα και για αυτό μπορούν να τα κάνουν ότι θέλουν, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ουσιαστικές ανάγκες τους και για να έχουν μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.

 Στο νησί μας όπως και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας δυστυχώς υπάρχει μεγάλο ποσοστό κακοποίησης ζώων από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που συνήθως έχουν οπισθοδρομικές αντιλήψεις ή από νεότερες γενεές που περνούν το θέμα της ιδιοκτησίας ενός ζώου επιπόλαια. Τα ζώα έχουν ανάγκη από καλή τροφή, φρέσκο νερό, στεγή για να προφυλαχθούν από τις καιρικές συνθήκες που να είναι επαρκή το μέγεθος τους, φάρμακα για την πρόληψη και τη θεραπεία ασθενειών, επίσης θέλουν συντροφιά και παιχνίδι για την ευχαρίστηση τους. Όπως και οι άνθρωποι έτσι και τα ζώα έχουν βασικές ανάγκες που είναι δύσκολο να παραλείψουμε. Η κακοποίηση τω ζώων παθητική ή ενεργητική τιμωρείται από τον νόμο με μεγάλα χρηματικά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης.

  Τα ζώα δεν έχουν φωνή για να μας πούνε τι νιώθουν, γίνε η φωνή τους για να σταματήσει αυτό το βασανιστήριο προς τις αθώες ψυχές. 

ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΤΗΣ ΙΚΑΡΙΑΣ

 του Στέλιου Σπανού

     Τα Ικαριώτικα πανηγύρια είναι ονομαστά και όποιος έχει συμμετάσχει σε ένα από τα πολλά που γίνονται όλο το χρόνο και κυρίως το καλοκαίρι δε το ξεχνά ποτέ . Η διοργάνωση γίνεται από συλλόγους του νησιού, με εθελοντική εργασία και με καθοριστική συμμετοχή της νεολαίας, κάτι που εξασφαλίζει την αυθεντικότητα και τη μαζική συμμετοχή αλλά και τη χρηματοδότηση κοινωφελών έργων. Η καθολική συμμετοχή περιλαμβάνει και τους επισκέπτες , ενώ ο Ικαριώτικος χορός δεν επιτρέπει σε κανέναν να κάθεται. Το περίφημο κρασί του νησιού ρέει άφθονο. Συνήθως αρχίζουν τη μία μέρα και συνεχίζουν μέχρι και την επόμενη.

Ρατσισμός

της Ανδριανής Τσαντίρη

Στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονα το φαινόμενο του ρατσισμού το συναντάμε διαρκώς στην καθημερινή μας ζωή και οι τρόποι εκδήλωσης του είναι κάποιες φορές έμμεσοι και άλλοτε άμεσοι. Είσαι αλβανός; Είσαι μαύρος; Αν δεν είσαι Έλληνας δεν έχεις δικαίωμα λόγου και άποψης στην Ελλάδα! Πήγαινε στην χώρα σου. Είσαι βρώμικος ,είσαι κλέφτης . Δεν μπορείς να σπουδάσεις , ούτε να πηγαίνεις στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά μας, τα «γνήσια» ελληνόπουλα. Γύρνα στην χώρα σου και μην φθείρεις άλλο την πατρίδα μας, την Ελλάδα.

Ο μύθος του Ικάρου

της Μικέλας Τσιμπίδου

Το νησί Ικαρία πήρε το όνομά του από τον μύθο του Ικάρου και του Δαίδαλου.

Ο Ίκαρος ήταν γιος του Δαίδαλου και της Ναυκρατης που ήταν δούλη του βασιλεία   Μινωος.

 Όταν ο Δαίδαλος σκότωσε τον τεχνίτη Ταλω και καταδικάστηκε από τον Άρειο Πάγο έφυγε για την Κρήτη.

Φωτογραφίες: Εύη Τερζή και Θεμιστοκλής Ατισής, από ikariamag.gr

Εκεί υπήρχε ο Μινώταυρος, όπου ήταν γιος της βασίλισσας Πασιφάης έπειτα από την ένωση της με τον Ταύρο του Ποσειδώνος.

Σε αυτό την βοήθησε ο Δαίδαλος, για αυτό και ο Μίνως πρώτα τον άφησε να ολοκληρώσει τον λαβύρινθο και όταν τον τελείωσε φυλάκισε εκτός από τον Μινώταυρο,τον Δαίδαλο και τον γιο του Ικαρο μέσα του.

Ο Δαίδαλος όμως κατάφερε να δραπετεύσει μαζί με τον Ικαρο φτιάχνοντας και για τους δυο φτερά από κερί και πούπουλα όπου τα στερέωσαν στην πλάτη τους και πέταξαν στον ουρανό. 

Ο Ικαρος παρά τις προειδοποιήσεις του πατέρα του να μην πηγαίνει πολύ χαμηλά για να μην χαλάσουν τα φτερά από την υγρασία της θάλασσας και να μην πλησιάζει τον ήλιο γιατί τα φτερά του θα έλιωναν από την ζέστη, πέταγε όλο και πιο κοντά στον ήλιο από τον ενθουσιασμό του,τα φτερά του άρχισαν να λιώνουν και έπεσε στην θάλασσα χάνοντας την ζωή του.

Η θαλάσσια περιοχή όπου έπεσε ο Ίκαρος βρίσκεται νότια του νησιού και ονομάζεται Ικαριο Πέλαγος η Ικάριος πόντος μετά από την πτώση του εκεί. 

Έτσι πήρε και το νησί το όνομα Ικαρία!