Του Γιώργου Βατούγιου
Η Ικαρία έχει κατοικηθεί από το 7.000 π.Χ. , όταν εγκαταστάθηκαν Νεολιθικοί προ των Ελλήνων κάτοικοι που οι Έλληνες αποκαλούσαν Πελασγούς.Γύρω στο 750 π.Χ. Έλληνες από τη Μίλητο αποίκισαν την Ικαρία ιδρύοντας εγκαταστάσεις στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Κάμπος, την οποία τότε αποκαλούσαν Οινόη για το κρασί της.Τον 6ο αιώνα π.Χ. η Ικαρία συνενώθηκε και με τη Σάμο και αποτέλεσε κομμάτι της θαλάσσιας αυτοκρατορίας του Πολυκράτη.Εκείνη την εποχή χτίστηκε ο ναός της Αρτέμιδος στο Να στη βορειοανατολική γωνία του νησιού.Το Να ήταν ιερός τόπος για τους προ των Ελλήνων κατοίκους του Αιγαίου και ένα σημαντικό λιμάνι του νησιού στην αρχαιότητα, ο τελευταίος σταθμός πριν εξερευνιθούν οι επικίνδυνες θάλασσες γύρω από την Ικαρία.Ήταν ένα κατάλληλο μέρος για τους ναυτικούς να κάνουν θυσίες στην Άρτεμη , η οποία εκτός των άλλων ήταν και προστάτης των θαλασσοπόρων.Ο ναός διατηρούνταν σε καλή κατάσταση μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα όταν λεηλατήθηκε από τους κατοίκους του χωριού Χριστός Ραχών, οι οποίοι πήραν το μάρμαρο προκειμένου να φτιάξουν την εκκλησία στο χωριό τους .Το 1939 έγιναν ανασκαφές στην περιοχή από τον Έλληνα αρχαιολόγο Λέοντα Πολίτη.Κατά την Ιταλική και την Γερμανική κατοχή της Ικαρίας κατά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, πολλά από τα τεχνουργήματα που είχαν βρεθεί από τον Πολίτη εξαφανίστηκαν. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση υπάρχουν ακόμα μαρμάρινα αγάλματα κάτω απο την άμμο της παραλίας.
Το 14ο αιώνα μ.Χ. η Ικαρία ήταν κομμάτι της Γενοβέζικης αυτοκρατορίας στο Αιγαίο.Σε κάποια στιγμή αυτής της περιόδου
οι Ικαριώτες κατέστρεψαν τα λιμάνια τους ώστε να αποτρέψουν την απόβαση των ανεπιθήμιτων επισκεπτών.Σύμφωνα με τους ντόπιους ιστορικούς, οι Ικαριώτες βασισμένοι σε δικές τους κατασκευές, έχτισαν 7 πύργους-παρατηρητήρια κατά μήκος της ακτής.Μόλις εμφανιζόταν εχθρικό ή άγνωστο σκάφος, οι παρατηρητες άναβαν αμέσως φωτιά και ετρεχαν σε μια δεξαμενή η οποία ήταν πάντα γεμάτη με νερό .Τραβούσαν ένα ξύλινο βούλωμα το οποίο υπήρχε στη βάση και το νερό φυσικά διέρεε.Οι φρουροί των άλλων παρατηρητηρίων ειδοποιούνται απο τη φωτιά ώστε να κάνουν ταυτοχρόνως το ίδιο.Στο εσωτερικό κάθε δεξαμενής σε κάθε κάστρο υπήρχαν πανομοιότηπες γραμμές με εκείνες στα σκεύη που χρισημεύουν ως μεζούρες.Κάθε μία από αυτές τις διαμετρήσεις είχε και ένα διαφορετικό μύνημα συνημμένο πάνω της:<<επίθεση πειρατών>>,<<προσέγγιση αγνώστου σκάφους>> κλπ.Όταν το επίπεδο του νερού έφτανε στο κατάλληλομύνημα,οι <<αποστολείς>> επανατοποθετούσαν το βούλωμα στη δεξαμενή και έσβηναν τη φωτιά και έτσι ο καθένας στους άλλους πύργους μπορούσε να διαβάσει το μέγεθος και την εγγύτητα του εκάστοτε κινδύνου.
Κατά τη διάρκεια της συκγεκριμένης περιόδου οι Ικαριώτες σπανίως έχτιζαν χωριά. Κάθε σπίτι ήταν απομακρυσμένο από τα γειτονικά, είχε μόνο μια πόρτα και ήταν φραγμένο μέσα σε ψηλούς τοίχους. Η καμινάδα μαζί με τους καπνούς θα μπορούσε να προδώσει την ύπαρξη του, έτσι διατηρούσαν δωμάτια γεμάτα με καπνό τα οποία δεν περιείχαν υπάρχοντα.
Η παράδοση υποστηρίζει πως όλοι κοιμώντουσαν στο πάτομα και έκρυβαν τα υπάρχοντα του μέσα σε σχισμές στους τοίχους. Άντρες και γηναίκες φορούσαν σχεδόν τα ίδια ρούχα:υφαντές λινές φούστες για τις γηναίκες, ένα είδος φουστανέλας και για τους άντρες. Αυτός ο τρόπος ζωής συντελούσε στη μακροζωία και στην αταξικότητα. Oι ιππότες του Αγίου Ιωάννη, που είχαν τη βάση τους στη Ρόδο, ασκούσαν εξουσία στην Ικαρία μέχρι το 1521 που η Οθομανική αυτοκρατορία ενσωμάτωσε την Ικαρία στις κτήσεις της.Οι Ικαριώτες λιντσάρανε τον πρώτο Τούρκο φορειοσπράκτορα, αλλά κατά κάποιον τρόπο κατόρθωσαν να παραμείνουν ατιμώρητοι.
Οι Τούρκοι επέβαλλαν ένα πολύ χαλαρό καθεστώς διοίκησης, δεν έστειλαν αξιοματούχους στην Ικαρία για αρκετούς αιώνες.Η καλύτερη καταγραφή που διαθέτουμε για το νησί κατά τη διάρκεια των συγκεκριμένων χρόνων είνα από τον κονδυλοφόρο του Επίσκοπου J.Georgirnees που το 1677 περιέγραψε το νησί με 1.000 κατοίκους οι οποίοι ήταν οι φτωχότεροι στο Αιγαίο.Το 1827 η Ικαρία αποσπάστηκε από την Οθομανική Αυτοκρατορία, αλλά αναγκάστηκε να αποδεχτεί την Τουρκική διοίκηση κάποια χρόνια μετά και παρέμεινε κομμάτι της Οθομανικής Αυτοκρατορίας μέχρι της 17 Ιουλίου 1912 όταν εξεδίωξε μια μικρή τουρκική φρουρά κατά τη διάρκεια του Ικαριακού αγώνα για ανεξαρτησία.Εξαιτίας των Βαλκανικών πολέμων,η Ικαρία αδυνατούσε να συνενωθεί με την Ελλάδα μέχρι το Νοέμβριο του αυτού έτους.Για 5 καλοκαιρινούς μήνες παρέμεινε ανεξάρτητη πολιτεία, με τις δικές της ένοπλες δυνάμεις.Αυτοί οι 5 μήνες ανεξαρτησίας ήταν δύσκολοι. Οι ντόπιοι είχαν έλλειψη σε προμήθειες, δεν είχαν συχνή συγκοινωνία και ταχυδρομικές υπηρεσίες, ενώ κινδύνευαν να γίνουν κομμάτι της Ιταλικής Αυτοκρατορίας στο Αιγαίο.
Το νησί είχε τρομακτικές απώλειες σε έμψυχο και άψηχο δυναμικό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
και τη Γερμανική και Ιταλική Κατοχή.Δεν υπάρχουν ακριβή νούμερα ως προς το πόσοι άνθρωποι λιμοκτόνησαν, αλλά στο χωριό Καραβόσταμο πάνω από 100 άτομα πέθαναν από ασητία.Από τότε στο νησί, η πλειονότητα των κατοίκων είναι φίλα προσκείμενη στον Κουμμουνισμό, ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση χρησιμοποιούσε το νησί ως τόπο εξορίας για περίπου 13000 Κουμμουνιστές από το 1945 έως το 1949.Μέχρι σήμερα η Ικαρία ονομάζεται Κόκκινο Νησί ή Κόκκινος Βράχος, εξαιτίας αυτών.Η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε συμαντικά μετά το 1960 όταν η Ελληνική Κυβέρνηση ξεκίνησε να επενδύει στην υποδρομή των νησιών προκειμένου να προωθηθεί ο τουρισμός.
Η Ικαρία έχει κατοικηθεί από το 7.000 π.Χ. , όταν εγκαταστάθηκαν Νεολιθικοί προ των Ελλήνων κάτοικοι που οι Έλληνες αποκαλούσαν Πελασγούς.Γύρω στο 750 π.Χ. Έλληνες από τη Μίλητο αποίκισαν την Ικαρία ιδρύοντας εγκαταστάσεις στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Κάμπος, την οποία τότε αποκαλούσαν Οινόη για το κρασί της.Τον 6ο αιώνα π.Χ. η Ικαρία συνενώθηκε και με τη Σάμο και αποτέλεσε κομμάτι της θαλάσσιας αυτοκρατορίας του Πολυκράτη.Εκείνη την εποχή χτίστηκε ο ναός της Αρτέμιδος στο Να στη βορειοανατολική γωνία του νησιού.Το Να ήταν ιερός τόπος για τους προ των Ελλήνων κατοίκους του Αιγαίου και ένα σημαντικό λιμάνι του νησιού στην αρχαιότητα, ο τελευταίος σταθμός πριν εξερευνιθούν οι επικίνδυνες θάλασσες γύρω από την Ικαρία.Ήταν ένα κατάλληλο μέρος για τους ναυτικούς να κάνουν θυσίες στην Άρτεμη , η οποία εκτός των άλλων ήταν και προστάτης των θαλασσοπόρων.Ο ναός διατηρούνταν σε καλή κατάσταση μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα όταν λεηλατήθηκε από τους κατοίκους του χωριού Χριστός Ραχών, οι οποίοι πήραν το μάρμαρο προκειμένου να φτιάξουν την εκκλησία στο χωριό τους .Το 1939 έγιναν ανασκαφές στην περιοχή από τον Έλληνα αρχαιολόγο Λέοντα Πολίτη.Κατά την Ιταλική και την Γερμανική κατοχή της Ικαρίας κατά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, πολλά από τα τεχνουργήματα που είχαν βρεθεί από τον Πολίτη εξαφανίστηκαν. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση υπάρχουν ακόμα μαρμάρινα αγάλματα κάτω απο την άμμο της παραλίας.
Το 14ο αιώνα μ.Χ. η Ικαρία ήταν κομμάτι της Γενοβέζικης αυτοκρατορίας στο Αιγαίο.Σε κάποια στιγμή αυτής της περιόδου
οι Ικαριώτες κατέστρεψαν τα λιμάνια τους ώστε να αποτρέψουν την απόβαση των ανεπιθήμιτων επισκεπτών.Σύμφωνα με τους ντόπιους ιστορικούς, οι Ικαριώτες βασισμένοι σε δικές τους κατασκευές, έχτισαν 7 πύργους-παρατηρητήρια κατά μήκος της ακτής.Μόλις εμφανιζόταν εχθρικό ή άγνωστο σκάφος, οι παρατηρητες άναβαν αμέσως φωτιά και ετρεχαν σε μια δεξαμενή η οποία ήταν πάντα γεμάτη με νερό .Τραβούσαν ένα ξύλινο βούλωμα το οποίο υπήρχε στη βάση και το νερό φυσικά διέρεε.Οι φρουροί των άλλων παρατηρητηρίων ειδοποιούνται απο τη φωτιά ώστε να κάνουν ταυτοχρόνως το ίδιο.Στο εσωτερικό κάθε δεξαμενής σε κάθε κάστρο υπήρχαν πανομοιότηπες γραμμές με εκείνες στα σκεύη που χρισημεύουν ως μεζούρες.Κάθε μία από αυτές τις διαμετρήσεις είχε και ένα διαφορετικό μύνημα συνημμένο πάνω της:<<επίθεση πειρατών>>,<<προσέγγιση αγνώστου σκάφους>> κλπ.Όταν το επίπεδο του νερού έφτανε στο κατάλληλομύνημα,οι <<αποστολείς>> επανατοποθετούσαν το βούλωμα στη δεξαμενή και έσβηναν τη φωτιά και έτσι ο καθένας στους άλλους πύργους μπορούσε να διαβάσει το μέγεθος και την εγγύτητα του εκάστοτε κινδύνου.
Κατά τη διάρκεια της συκγεκριμένης περιόδου οι Ικαριώτες σπανίως έχτιζαν χωριά. Κάθε σπίτι ήταν απομακρυσμένο από τα γειτονικά, είχε μόνο μια πόρτα και ήταν φραγμένο μέσα σε ψηλούς τοίχους. Η καμινάδα μαζί με τους καπνούς θα μπορούσε να προδώσει την ύπαρξη του, έτσι διατηρούσαν δωμάτια γεμάτα με καπνό τα οποία δεν περιείχαν υπάρχοντα.
Η παράδοση υποστηρίζει πως όλοι κοιμώντουσαν στο πάτομα και έκρυβαν τα υπάρχοντα του μέσα σε σχισμές στους τοίχους. Άντρες και γηναίκες φορούσαν σχεδόν τα ίδια ρούχα:υφαντές λινές φούστες για τις γηναίκες, ένα είδος φουστανέλας και για τους άντρες. Αυτός ο τρόπος ζωής συντελούσε στη μακροζωία και στην αταξικότητα. Oι ιππότες του Αγίου Ιωάννη, που είχαν τη βάση τους στη Ρόδο, ασκούσαν εξουσία στην Ικαρία μέχρι το 1521 που η Οθομανική αυτοκρατορία ενσωμάτωσε την Ικαρία στις κτήσεις της.Οι Ικαριώτες λιντσάρανε τον πρώτο Τούρκο φορειοσπράκτορα, αλλά κατά κάποιον τρόπο κατόρθωσαν να παραμείνουν ατιμώρητοι.
Οι Τούρκοι επέβαλλαν ένα πολύ χαλαρό καθεστώς διοίκησης, δεν έστειλαν αξιοματούχους στην Ικαρία για αρκετούς αιώνες.Η καλύτερη καταγραφή που διαθέτουμε για το νησί κατά τη διάρκεια των συγκεκριμένων χρόνων είνα από τον κονδυλοφόρο του Επίσκοπου J.Georgirnees που το 1677 περιέγραψε το νησί με 1.000 κατοίκους οι οποίοι ήταν οι φτωχότεροι στο Αιγαίο.Το 1827 η Ικαρία αποσπάστηκε από την Οθομανική Αυτοκρατορία, αλλά αναγκάστηκε να αποδεχτεί την Τουρκική διοίκηση κάποια χρόνια μετά και παρέμεινε κομμάτι της Οθομανικής Αυτοκρατορίας μέχρι της 17 Ιουλίου 1912 όταν εξεδίωξε μια μικρή τουρκική φρουρά κατά τη διάρκεια του Ικαριακού αγώνα για ανεξαρτησία.Εξαιτίας των Βαλκανικών πολέμων,η Ικαρία αδυνατούσε να συνενωθεί με την Ελλάδα μέχρι το Νοέμβριο του αυτού έτους.Για 5 καλοκαιρινούς μήνες παρέμεινε ανεξάρτητη πολιτεία, με τις δικές της ένοπλες δυνάμεις.Αυτοί οι 5 μήνες ανεξαρτησίας ήταν δύσκολοι. Οι ντόπιοι είχαν έλλειψη σε προμήθειες, δεν είχαν συχνή συγκοινωνία και ταχυδρομικές υπηρεσίες, ενώ κινδύνευαν να γίνουν κομμάτι της Ιταλικής Αυτοκρατορίας στο Αιγαίο.
Το νησί είχε τρομακτικές απώλειες σε έμψυχο και άψηχο δυναμικό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
και τη Γερμανική και Ιταλική Κατοχή.Δεν υπάρχουν ακριβή νούμερα ως προς το πόσοι άνθρωποι λιμοκτόνησαν, αλλά στο χωριό Καραβόσταμο πάνω από 100 άτομα πέθαναν από ασητία.Από τότε στο νησί, η πλειονότητα των κατοίκων είναι φίλα προσκείμενη στον Κουμμουνισμό, ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση χρησιμοποιούσε το νησί ως τόπο εξορίας για περίπου 13000 Κουμμουνιστές από το 1945 έως το 1949.Μέχρι σήμερα η Ικαρία ονομάζεται Κόκκινο Νησί ή Κόκκινος Βράχος, εξαιτίας αυτών.Η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε συμαντικά μετά το 1960 όταν η Ελληνική Κυβέρνηση ξεκίνησε να επενδύει στην υποδρομή των νησιών προκειμένου να προωθηθεί ο τουρισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου